Babskie lato

W jesieni podczas dni ciepłych okryta jest ziemia białymi niciami pajęczyny, która i na drzewach w kształcie długich pozawieszanych nici powiewa w kierunku wiejącego wiatru, a zaś w powietrzu mnóstwo lata nici i nitek. Zjawisko to znane jest każdemu pod nazwą babskiego lata.

Różne były dotąd domysły o tworzeniu się tej latającej i na ziemi rozpostartej przędzy, a nawet po dziś dzień (tekst z połowy XIX wieku) sprzeczne w tej mierze panują zdania. Sądzono dawniej, że nici te po większej części powstają z rosy i wyziewów wilgotnych roślin; twierdzenie to atoli nie jest prawdziwym. Ponieważ głównymi sprawcami tej przędzy są pająki, a mianowicie rodzaj małego pajączka, zwanego „Aranea abtextrix”. Zwierzątka te za pomocą nader sztucznych organów głównie z cieczy pajęczynę tworzą.

Nie tylko bowiem na rozpostartych na ziemi siatkach pająki licznie się pojawiają, ale również na nitkach wiatrem uniesionych, pająki dalekie w powietrzu odbywają podróże.

Pająk snuje nić z siebie, której nigdy nie przyczepia, ale puszcza na wiatr, aż jak balon z sobą unieść go zdoła. Wtedy zwinnie po nici wbiega na ten z pajęczyny zbudowany balon, któremu siebie i losy swoje powierza. Na mil 60 od lądu na morzu spotykano tych powietrznych żeglarzy.

Godne jest podziwu to szczególne zjawisko, które w jesień podczas tzw. babskiego lata sprawiają pająki, odbywając te powietrzne podróże.

Przedruk. Autor nie znany