Stan Polski przed rozbiorami. W traktacie z 1717 r,, narzuconych przemocą wojsk saskich i rosyjskich, był ustęp, uznający Rosję „gwarantką” urządzeń państwowych w Polsce, to znaczy, że bez zezwolenia Rosji nie wolno nic zmieniać w ustawach polskich, nie wolno poprawić formy rządu. Rosja zyskiwała więc prawo pilnować, jak się Polacy urządzają u siebie, żeby nie poprawiali u siebie rządu. Była więc zmowa nie tylko na osłabienie wojskowe Polski, lecz zarazem na niedopuszczenie do poprawy ustroju państwowego, zmowa na zachowanie formy rządu, uznanej przez Polaków za złą, zmowa na narzucenie Polsce złego rządu.

Skoro obcy gospodarować mieli w naszym domu, rok ów 1717 należy uważać za początek końca niepodległości polskiej. Państwo polskie miało odtąd służyć bardziej interesom państw ościennych, nim własnym. Ale skoro tylko istaniało jeszcze , można było je poprawić, gdy zmienią się fatalne okoliczności. Trudno było dokonać tego, mając zdrajcę na tronie, a w kraju ciemnotę. Jak przeprowadzić reformę, skoro własny król sprzeciwia się jej i jeszcze z obcymi się zmawia ?

To też po śmierci Augusta II Sasa w r. 1733 królem wybrano ponownie Stanisława Leszczyńskiego. Przywołano go z zagranicy, bo oświadczał się zawsze za reformą rządu, sejmowania i za utworzeniem silnej armii. Ale wystąpił przeciw narodowemu królowi syn Augusta II, August III Sas, i wezwał pomocy rosyjskiej. Przyslano mu 40 tyś. żołnierzy, a on za to odstąpił Rosji księstwo kurlandzkie. Elektorowi saskiemu podał się tym razem nie tylko car, ale również dom habsburski, Za Leszczyńskim ujęła się Francja, pragnąc, żeby silna Polska stała sie przeciwwagą Niemiec. Zaledwie w dziesięć dni po przybyciu Leszczyńskiego pojawily się pod Warszawą przednie straże rosyjskie. Król schronił się, oczekując na posilki francuskie, które jednak nie nadchodziły, A tymczasem wojsko rosyjskie doszlo aż pod Gdańsk i rozpoczęło się oblężenie tego miasta, pomyślne dla Rosjan. Leszczyński, nie doczekawszy się pomocy francuskiej, musialł ponownie uchodzić za granicę. Francja prowadziła jednak wojnę o tron polski z Habsburgami, Saksonią i całą Rzeszą Niemiecką w krajach zachodnich, poza Polską. Do Francji przyłączyły się Sabaudia i Hiszpania, aźeby zgnieść potęgę Habsburgów. O obsadzeniu polskiego tronu wywiązala się wielka wojna europejska, zwana też w historii  "wojną sukcesyjną polską", bo chodziło o to, czy królem ma zostać, Sas, który jest sprzymierzeńcem Habsburgów, czy też Leszczyński, który popierałby politykę francuską. Wrzała blisko trzy lata ta wojna w całej Europie.Państwa współzawodniczące pogodziły się w roku 1735 i odtąd nie był Leszczyński Francji do niczego potrzebny. Nie przeszkadzano już od tego wydarzenia objęcia tronu Augustowi III Sasowi, który w razie oporu mial sporo przyjaciół, którzy by mu chętnie pomogły i to od strony wojskowej.

Córka Leszczyńskiego Maria wyszla za mąż za króla francuskiego Ludwika XV, on zaś otrzymał od zięcia w dożywocie księstwo lotaryńskie. Panował tam mądrze i sprawiedliwie.